Voor het avi-boek 'Zzzoem' maakte ik de illustraties. Het verhaal gaat over een jongen die een flinke muggenbult op zijn neus krijgt, uitgelachen wordt, en daardoor op school ruzie krijgt met zijn beste vriend. Later maken ze het natuurlijk weer goed. Het verhaal is geschreven door Hilde de Vaal.

Voor een lesmethode werd me gevraagd om een proefillustratie te maken van klankgebaren. Hierbij zijn de handgebaren en gevormde klank met de mond
visueel het belangrijkste. Het project ging later niet door omdat er toch werd besloten met foto's te werken. Jammer, want ik vond de illustratie wel duidelijk werken.  

De verschillende fases van het beeldmerk voor de Judobond.

Voor het prentenboek 'Kimmy de Klassenkat', geschreven door Roland Kalkman, mocht ik de illustraties verzorgen. Een heerlijke opdracht aangezien ik gek ben op katten.

In het najaar van 2019 verschijnt mijn nieuwste prentenboek 'Nu ben ik de baas, Sinterklaas!'.
In de najaarsbrochure van Clavis werd hij aangekondigd als tip voor Sinterklaas

.

Voor de Judobond ontwierp ik 2 karakters die ook op een beeldmerk werden gebruikt voor een nieuw soort Judo-competities.
Een erg tof project! Als kind heb ik een aantal jaren met veel plezier judo beoefend. 

Voor Deltas leverde ik de zwartwit-illustraties aan die later door de vormgevers werden ingekleurd. Ook werden er diverse stickers van de plaatjes gemaakt.

Bekijk het bericht op Instagram:
https://www.instagram.com/p/Bu6KNqSBiCv/

bekijk de berichten op Instagram:
https://www.instagram.com/p/Bxnq84folad/
https://www.instagram.com/p/BtijEzBBHLr/

Het fietsmysterie

Waarom, waarom? Lotte wilde het perse weten. Elke middag om drie uur sjokte er een vreemd oud vrouwtje voorbij in haar straat.   
‘Daar is weer dat gekke mens,’ vertelde Lotte’s buurvrouw een keer. ‘Elke middag loopt ze haar vaste rondje met die oude fiets. Ze gaat er nooit op zitten, ze heeft geen lekke band, ze loopt gewoon maar. Haar vaste rondje en dan gaat ze weer naar huis.’
Lotte’s was meteen nieuwsgierig. Was het een ritueel? Wat had de oude vrouw eraan om die fiets mee te sleuren? Door weer en wind ging ze. Als de regen met bakken uit de hemel viel wandelde ze onverstoorbaar haar route, haar grijze haar met natte slierten om haar wilskrachtige gezicht. Zelfs als het heel hard waaide en ze zich met haar stakerige benen maar met moeite in evenwicht kon houden tussen de harde windvlagen door.

Lotte besloot de vrouw te volgen. Gelukkig had ze niet eens iets door. Ze liep moeizaam, soms hoorde Lotte haar knieën kraken. Af en toe brabbelde ze onverstoorbaar voor zich uit. Eén keer hoorde Lotte haar ‘sorry’ zeggen toen ze over een drempel heen liep en de fiets wild heen en weer schudde.

Eindelijk verzamelde Lotte genoeg moed om de grote vraag te stellen. Ze had de vrouw tot aan haar huisje gevolgd, het eind van haar route. De sleutel rinkelde in het poortje. Als Lotte niet opschoot zou haar doelwit alweer binnen zijn.
‘Mevrouw, mevrouw, mag ik u iets vragen?’  
Ze moest nog een paar keer roepen voordat de grijze figuur zich omdraaide, waarschijnlijk was het vrouwtje half doof.
‘Ja?’ antwoordde ze schor. Het klonk alsof ze haar stem al een tijdje niet meer goed had gebruikt.
‘Ik eh…’ begon Lotte blozend. ‘Het is misschien gek, maar ik zou graag weten… Waarom u elke dag dat rondje loopt met de fiets.’
‘Goh kind, je bent de eerste die me dat vraagt,’ zei de vrouw. Een kleine glimlach kroop omhoog in haar mondhoeken.
Ze opende haar poortje en zette de fiets in haar achtertuin. Toen draaide ze zich om naar Lotte. ‘Wil je een koekje bij de thee? Dan zal ik je alles vertellen.’
‘Ehm… ja hoor.’ Zei Lotte. Ze had niet verwacht al gelijk in de woonkamer van de vrouw te belanden. Was ze niet gevaarlijk? Het leek wel of de vrouw haar gedachten had geraden.
‘Ik bijt niet hoor.’ Haar ogen twinkelden. ‘En trouwens, ik heet Lia.’
‘Mijn naam is Lotte.’ Lotte schudde de droge hand vol rimpels. Ze besloot dat ze de vrouw kon vertrouwen. Ze stapte de drempel van de voordeur over.

Even later zaten ze op een ingezakte groene bank met bloemetjespatroon. Het rook een beetje muf in het huis, maar alles zag er netjes uit. Lotte nam de thee met een sprits aan.
‘Dank je.’
Lia schraapte haar keel.
‘Het is een lang verhaal. Tien jaar geleden overleed Theo, de liefde van mijn leven. We waren vijfenzestig jaar getrouwd.’
‘Wauw, dat is lang!’
‘Ja hè.’ Lia staarde even dankbaar voor zich uit. “Hij had zijn nukken, maar het was een goede man. En hij was gek van fietsen. Elke vakantie gingen we op de fiets weg en na zijn pensioen wilde hij elke dag fietsen, door weer en wind. Dat was zijn genietmoment. Toen hij overleed miste ik hem elke dag.’
Ze stond moeizaam op, haar knieën knakten. Sloffend liep ze naar de achtertuin.
‘Ik zal hem even halen.’
‘Wat?’ Lotte dacht dat ze het verkeerd had verstaan.
Met een glanzende urn kwam Lia terug. Liefdevol poetste ze het deksel nog meer op met een slip van haar jurk.
‘We fietsen nog elke dag samen. Theo zit in de fietstas en ik duw zijn fiets. Ik pas er helaas niet op, Leo was een grote man en ik ben maar klein. En hij was een ouderwetse man, dus hij zou niet op een vrouwenfiets mee willen gaan.’ Ze lachte besmuikt. ‘Maar zo gaat het ook prima.’
Lotte begon het te begrijpen.
‘Wat lief,’ zei ze.
Met een mengeling van medelijden en warmte nam ze Lia in zich op.

De volgende dag, toen Lia weer voorbij sjokte met de herenfiets, zwaaide Lotte naar haar vanuit het open raam in de keuken.
‘Een fijne dag, Lia en Theo!’
Een stralende lach terug was het beste cadeau dat ze in tijden had gehad.