Fijn nieuws! Vanmorgen kreeg ik een mailtje van mijn uitgever Clavis. Daarin stond dat de Chinese uitgever Xi'an Qujiang Peihao Publishing & Media Co ervoor gekozen heeft om het contract voor hun vertaling van De papawinkel te verlengen met 5 jaar.

Zelfs in zijn slaapkamer is het gehuil van het buurmeisje te horen. Gniffelend zet Joris de teddybeer op zijn bureau en pakt pen en papier.

Tuttige Wendy,

Wil je je knuffel terug?
Geef me dan al je snoep.
Anders maak ik meneer Ted kapot!

‘Dat klinkt niet zo aardig. Ik heb je toch niets gedaan?’
Joris kijkt op. De pen valt uit zijn hand. De teddybeer praat!
‘Je leeft?’ sputtert Joris.
‘Ja, natuurlijk,’ zegt meneer Ted. ‘En ik eis dat je me onmiddellijk terugbrengt naar Wendy!’
‘Ehh… nee!’ zegt Joris. Zijn stem trilt. ‘Ik ben veel groter en sterker dan jou! Jij moet naar mij luisteren.’
‘Ja ja,’ zegt meneer Ted met een scheef lachje. Hij kijkt rond in de slaapkamer, zijn blik blijft hangen op de voetbalschoenen in de hoek.
‘Zo te zien hou je van voetbal.’
‘Dat klopt, ik train elke week bij de Kleine Duivels.’
‘Weet je dat Wendy ook voetbalt? Elke zaterdag neemt ze me mee naar het veldje achter de supermarkt.’
‘Oh?’ zegt Joris. ‘Ik dacht dat ze dan naar vioolles ging.’
Hij ziet haar weleens lopen met haar muziektas.
‘Ja, eigenlijk moet ze daar naartoe. Maar haar juf is al weken ziek en dat heeft ze niet aan haar ouders verteld. Ze zag de buurkinderen op het veldje spelen en vroeg of ze mee mocht doen.’
Joris kan het zich moeilijk voorstellen: zijn nette buurmeisje, achter een bal aan rennend op het modderige veldje.
‘Echt waar? Maar daar komt haar moeder toch achter? Als Wendy vies thuiskomt?’
Meneer Ted glimlacht.
‘Wendy vertelt dan dat jij haar in de modder duwde toen ze terugliep van muziekles.’
‘Maar dat is een leugen! Ik heb haar nooit geduwd. Ik lach haar alleen maar uit omdat ze er altijd zo tuttig bij loopt.’
Meneer Ted schudt zijn kop.
‘Haar moeder weigert iets anders te kopen dan jurken. Terwijl Wendy het liefste een broek zou dragen. Ze wilde ook op voetballen, maar haar moeder stuurde haar naar vioolles.’
Al die tijd dacht Joris dat zijn buurmeisje verwend was, omdat ze elke dag snoep krijgt. Maar nu weet hij het niet meer zo zeker.
‘Dat is gemeen.’
‘Vind je? Jij lacht haar altijd uit. En je hebt mij van haar afgepakt. Is dat ook niet gemeen?’

Joris kijkt door zijn raam. Wendy staat voor de voordeur, starend naar de deurbel. Haar wangen zijn nog nat van de tranen. Joris zucht. Hij pakt meneer Ted en loopt de trap af om de voordeur te openen. Daar duwt hij de knuffel in de armen van zijn buurmeisje.
‘Sorry,’ zegt Joris. ‘Dat ik altijd zo lomp tegen je doe.’
‘Eh… dank je?’ zegt Wendy.
Joris schraapt zijn keel.
‘Volgende week heeft mijn voetbalclub een introductiedag. Wil je komen kijken? Ik probeer je moeder wel om te praten.’
Wendy staart hem aan.
‘Hoe weet je dat ik van voetbal hou?’ 
‘Meneer Ted zegt…’ stottert Joris. ‘Ik bedoel… de buurkinderen zagen je spelen op het veldje.’
Wendy glimlacht. Ze haalt een rol drop tevoorschijn.
‘Delen?’

Dit korte verhaal schreef ik naar aanleiding van de volgende schrijfopdracht:
Schrijf een kort verhaal van 500 woorden, onderwerp: dialoog bij een gijzeling.

Bloemenfee Rosie woont in een roos. Die groeit tussen andere bloemen, op een heuvel buiten de stad waar ook een fietspad langs loopt. Het zachte avondlicht valt door de rozenblaadjes. Neuriënd zet Rosie een versgebakken honingtaart op tafel. Morgen viert ze haar verjaardagsfeest, samen met bloemenfeeën Maddy en Viola. Als het begint te schemeren klimt Rosie met een kaarsje naar de top van de roos. Ze houdt ervan om nog even naar buiten te kijken voordat ze gaat slapen. Bij de bloemenhuizen van haar vriendinnen is het al donker. Een paar meter verderop houdt hun bloemenveldje op, daar staat het onkruid. In de brandnetel brandt nog een lichtje, daar woont onkruidfee Netel. Ze draagt altijd een gescheurde tuinbroek en loopt op blote voeten. Zij is niet uitgenodigd voor het feest. Een zwerver als haar past niet tussen sjieke bloemenfeeën. Rosie gaapt. Tijd om te gaan slapen! In bed dommelt ze al snel weg. Ze hoort niet de piepende fietsrem en de voetstappen in het gras. Zelfs als haar huisje begint te schudden wordt ze niet wakker.

De volgende ochtend kijkt Rosie verbaasd om zich heen. Waarom ligt alles overhoop in haar kamer? Ze klimt naar het dak van haar bloemenwoning. Er ontglipt haar een gilletje. Haar roos staat in een vaas. In een… mensenkamer! Een man staart naar haar. ‘Getver, er zit een insect in de roos.’
Hij pakt een vliegenmepper.
Flats! Net op tijd vliegt Rosie omhoog. Verderop is blauwe lucht, daar moet ze naartoe. Ze bonst tegen een raam. Hoe komt ze ooit buiten? Er klinkt een stemmetje. ‘Rosie!’
Aan de andere kant van het glas zweeft Netel. ‘Vlieg naar de voordeur en kruip door de brievenbus. Ik hou de klep voor je open.’
Flats! mept de vliegenmepper. Rosie duikt opzij, de huiskamer door en de gang in. Haar hart bonst luid. Bij de brievenbus perst ze zich met moeite door de harde borstels. Van de andere kant trekt Netel haar naar buiten. Hijgend vliegen ze weg van het mensenhuis. Rosie kijkt opzij. ‘Je hebt me gered! Maar… hoe wist je waar ik was?’
Netel grijnst. ‘Gisteren was ik nog laat op en zag ik hoe een fietser jouw roos plukte. Ik achtervolgde hem tot het huis.’
Ze landen bij het bloemenveld en Rosie kijkt bewonderend naar Netel. ‘Wat ben je moedig! Kon ik je maar uitnodigen voor mijn verjaardagsfeest. Dat was eigenlijk vandaag, maar nu heb ik niets meer. Geen thuis meer en zelfs geen taart.’
Ze staart naar de lege plek waar haar roos eerst stond.
‘En die dan?’ Netel wijst naar een gele roos. Rosie wordt er vrolijk van, hij is net zo fleurig als de zon. ‘Dat lijkt me een fijn nieuw thuis.’
‘Ik heb meubels over die je mag hebben,’ zegt Netel. ‘Zo kan je vandaag toch je verjaardag vieren.’
‘Wauw, dat is lief van je!’
‘Ik heb ook bramengebakjes en brandnetelthee. Genoeg voor je visite.’
Dankbaar pakt Rosie Netels hand.
‘Ik kan niet wachten om je voor te stellen aan mijn vriendinnen.’

Dit korte verhaal schreef ik naar aanleiding van de volgende schrijfopdracht:
Schrijf een kort verhaal van 500 woorden geïnspireerd door een ansichtkaart. 
Op de ansichtkaart die ik had gekozen zat een muisje in een bloem met een taart.

lees de nieuwjaarskaart door erop te klikken:

Voor het Goirles Belang mocht ik een gastcolumn van 500 woorden schrijven, het onderwerp was vrij. 

 

Lees de column in de online krant (pagina 4, rechtsboven)

Bij de speeltuin hangt een dichte mist. Inge loopt het hekje door en één voor één doemen de silhouetten op van de schommels, de wip en de draaimolen. Wat jammer, er is verder niemand. Inge is net verhuisd en hoopte op een speelkameraadje. Het is zaterdag, maar nog vroeg.
Iemand hoest bij de schommels. Het is een bleek meisje. Waarom viel Inge dat eerder niet op? Ze ploft op de schommel naast het meisje. ‘Hoi!’
Ze glimlachen naar elkaar en Inge zet zich af tot ze hoog door de lucht suist. Samen zwiepen ze heen en weer. Aan de rand van de speeltuin wordt het silhouet van een vrouw zichtbaar. Ze roept wanhopig. ‘Samira!’
Het meisje schommelt verder. Inge kijkt opzij. ‘Is dat je moeder? Moet je niet antwoorden? Straks wordt ze ongerust.’
Samira’s ogen schieten vuur. ‘Ongerust? Ha! Mam denkt alleen aan zichzelf.’
Nu pas bekijkt Inge het meisje beter. Met een schok herkent ze haar. Een week geleden stond Samira’s foto in de krant, onder de kop Kind vermist. Inge remt af op de grond. ‘Ben je weggelopen?’
Het meisje zwijgt, ze hangt nu ook stil. Voor het hek roept de vrouw nog steeds. ‘Ik zie je daar wel zitten op de schommel!’
Inge begrijpt het niet. ‘Waarom loopt je moeder niet verder?’ 
Een brutale grijns verschijnt op Samira’s gezicht. ‘Ze is bang voor mij. De rollen zijn eindelijk omgedraaid.’
De stem van de vrouw klinkt opnieuw. ‘Vannacht schrok ik weer wakker door het kraken van de schommel. Zelfs als ik mijn raam sluit, hoor ik het geluid. Ik smeek je, laat me met rust. Vergeef me voor wat ik heb gedaan.’
Samira’s gezicht verhardt. ‘Nooit!’
Inge knijpt in de plank van de schommel. ‘Wat… wat heeft je moeder gedaan?’
Samira speelt met de rafels van het schommeltouw. ‘Deze speeltuin was mijn enige veilige plek, hier sloeg mam me niet. Thuis moest ik steeds haar dronken vuisten ontwijken.’ Er glijdt een traan over haar wang. ‘Vorige week kwam ze me halen uit de speeltuin en ik wilde niet mee. Het was al laat, er was verder niemand. En toen…’ Ze trekt haar kraag omlaag en toont haar hals die donker is van de kneuzingen. ‘Toen wurgde ze me met het schommeltouw.’
‘Wat?!’ Inge voelt haar hart een slag overslaan. ‘Maar… je hebt het overleefd!’
Ze pakt Samira’s koude hand. ‘Kom mee naar mijn huis! Daar ben je veilig.’
Het meisje trekt haar vingers terug. ‘Dat kan niet. Niet meer.’
‘Hoezo?’
‘Mijn lichaam ligt onder de struiken begraven, naast deze schommel.’
Inge krijgt het ijskoud. ‘Ben… ben je dood?’
Samira knikt gelaten. ‘Wil jij me helpen? Vertel de politie alles. Zorg dat mam boet voor haar misdaad en geef me een fatsoenlijk graf. Dan pas kan mijn ziel rust vinden.’
Inge slikt. ‘Dat zal ik doen.’ Ze omhelst Samira. Even voelt ze haar magere lichaam, dan kijkt ze door het meisje heen en lost Samira op in flarden mist. Haar stem echoot in Inge’s oren. ‘Dank je wel…’

Dit verhaal schreef ik voor een Halloween-schrijfwedstrijd van Schrijven Online. De schrijfopdracht: het verhaal moest eng, spannend of mysterieus zijn en mocht maximaal 500 woorden bevatten. 

Voor uitgeverij De Banier illustreerde ik het Avi-boekje 'Kikkerdril in de klas', voor een serie waar ik nu in totaal 4 boekjes van illustraties heb voorzien. De auteur is Hilde de Vaal. Het zijn eenvoudige, vrolijke verhaaltjes. 

 buitenkant kaart winterthema                                             binnenkant kaart winterthema

buitenkant kaart herfstthema                                             binnenkant kaart herfstthema