Bij de speeltuin hangt een dichte mist. Inge loopt het hekje door en één voor één doemen de silhouetten op van de schommels, de wip en de draaimolen. Wat jammer, er is verder niemand. Inge is net verhuisd en hoopte op een speelkameraadje. Het is zaterdag, maar nog vroeg.
Iemand hoest bij de schommels. Het is een bleek meisje. Waarom viel Inge dat eerder niet op? Ze ploft op de schommel naast het meisje. ‘Hoi!’
Ze glimlachen naar elkaar en Inge zet zich af tot ze hoog door de lucht suist. Samen zwiepen ze heen en weer. Aan de rand van de speeltuin wordt het silhouet van een vrouw zichtbaar. Ze roept wanhopig. ‘Samira!’
Het meisje schommelt verder. Inge kijkt opzij. ‘Is dat je moeder? Moet je niet antwoorden? Straks wordt ze ongerust.’
Samira’s ogen schieten vuur. ‘Ongerust? Ha! Mam denkt alleen aan zichzelf.’
Nu pas bekijkt Inge het meisje beter. Met een schok herkent ze haar. Een week geleden stond Samira’s foto in de krant, onder de kop Kind vermist. Inge remt af op de grond. ‘Ben je weggelopen?’
Het meisje zwijgt, ze hangt nu ook stil. Voor het hek roept de vrouw nog steeds. ‘Ik zie je daar wel zitten op de schommel!’
Inge begrijpt het niet. ‘Waarom loopt je moeder niet verder?’ 
Een brutale grijns verschijnt op Samira’s gezicht. ‘Ze is bang voor mij. De rollen zijn eindelijk omgedraaid.’
De stem van de vrouw klinkt opnieuw. ‘Vannacht schrok ik weer wakker door het kraken van de schommel. Zelfs als ik mijn raam sluit, hoor ik het geluid. Ik smeek je, laat me met rust. Vergeef me voor wat ik heb gedaan.’
Samira’s gezicht verhardt. ‘Nooit!’
Inge knijpt in de plank van de schommel. ‘Wat… wat heeft je moeder gedaan?’
Samira speelt met de rafels van het schommeltouw. ‘Deze speeltuin was mijn enige veilige plek, hier sloeg mam me niet. Thuis moest ik steeds haar dronken vuisten ontwijken.’ Er glijdt een traan over haar wang. ‘Vorige week kwam ze me halen uit de speeltuin en ik wilde niet mee. Het was al laat, er was verder niemand. En toen…’ Ze trekt haar kraag omlaag en toont haar hals die donker is van de kneuzingen. ‘Toen wurgde ze me met het schommeltouw.’
‘Wat?!’ Inge voelt haar hart een slag overslaan. ‘Maar… je hebt het overleefd!’
Ze pakt Samira’s koude hand. ‘Kom mee naar mijn huis! Daar ben je veilig.’
Het meisje trekt haar vingers terug. ‘Dat kan niet. Niet meer.’
‘Hoezo?’
‘Mijn lichaam ligt onder de struiken begraven, naast deze schommel.’
Inge krijgt het ijskoud. ‘Ben… ben je dood?’
Samira knikt gelaten. ‘Wil jij me helpen? Vertel de politie alles. Zorg dat mam boet voor haar misdaad en geef me een fatsoenlijk graf. Dan pas kan mijn ziel rust vinden.’
Inge slikt. ‘Dat zal ik doen.’ Ze omhelst Samira. Even voelt ze haar magere lichaam, dan kijkt ze door het meisje heen en lost Samira op in flarden mist. Haar stem echoot in Inge’s oren. ‘Dank je wel…’

Dit verhaal schreef ik voor een Halloween-schrijfwedstrijd van Schrijven Online. De schrijfopdracht: het verhaal moest eng, spannend of mysterieus zijn en mocht maximaal 500 woorden bevatten.